Biz Resulullahı koruyanların arasında bu­lunmaz da, ona bir zarar gelecek olursa, ar­tık Rabbimiz katında ileri süre bileceğimiz hiçbir mazeret yoktur.

Hicretten önceydi. Peygamberimiz, İslamiyeti yayması ve oradaki Müslüman­lara öğretmesi için Sahabelerden Mus’ab bin Umeyr’i (r.a.) Medine’ye gönder­mişti. Hz. Mus’ab iyi konuşan, meselesini insanları kırmadan rahatça anlatabi­len bir kabileyete sahipti. Zaten Resulullah onu bunun için böyle mühim bir ya­zifeye göndermişti. Gerçekten de Hz. Mus’ab bu vazifeyi en güzel şekilde.ifa etti.   Peygamberliğin 13. yılında 73’ü erkek ikisi kadın 75 kişiyle Akabe’ye geldi. Peygamberimizle buluştu. İşte Peygamberimize biat etmek üzere gelen bu 75 kişiden biri de Abbas bin Ubade idi r.a.). Hz. Abbas’ın çok tesirli hitabeti vardı. Burada çok güzel bir ko­nuşma yaptı:

“Siz Resulullaha Araplarla ve Arap olımayanlarla savaşmak üzere söz vere­ceksiniz. Bir çok tehlikelere maruz kalacaksınız. Bu işte ölmek var, mal kaygısı ve dağılmak tehlikesi var. Bu tehlikeleri göze alıyorsanız biat ediniz. Eğer bir tehlike ile karşılaştığınızda Resulullahı düşman eline bırakacaksanız şimdiden bu işten vazgeçiniz. Söz verip de bunu yerine getirmeyecek olursanız, vallahi, bu hem dünyada, hem de ahirette yüz karasıdır. Eğer, her türlü tehlikeye karşı onu koruyacaksanız, bu, dünyada da, ahirette de hayırlıdır.”

Bu konuşma üzerine Akabe Biatına gelenler hep bir ağızdan, “Onu korumak uğrunda her türlü tehlikeye razıyız” diye bağırdılar. Sonra da teker teker Resu­lullaha biat ettiler. Bu durum Resulullahı çok memnun etti.

Akabe’de biat işi devam ederken müşrikler bunu haber aldılar. Peygamberi­miz Medineli Müslümanlara, “Hemen konak yerlerinize dönünüz” buyurdu. Hz. Abbas bin Ubade bütün samimiyetiyle, “Ya Resulallah, Seni hak dinle gön­deren Allah’a yemin ederim ki, eğer arzu ederseniz yarın sabah Mina’daki halka hücum eder, onları kılıçtan geçiririz” diye bir teklifte bulundu. Fakat Peygam­berimiz (a.s.m.), “Henüz bu şekilde hareket etmemiz ernrolunmadı” buyurarak buna müsaade etmedi.

Hz.. Abbas Akabe Biatından sonra Mekke’ye yerleşti. Peygamberimize yakın olmak istiyordu. Oysa o sırada müşrikler Müslümanlara karşı giriştikleri işken­ce ve tazyiki arttırmışlardı. Fakat liz. Abbas’ın Resulullah ile beraber olmak uğ­runa göze alamayacağı tehlike yoktu. Nitekim Mekke’de bulunduğu müddetçe birçok sıkıntılarla karşılaştı. Hicret emri çıkınca da Medine’ye hicret etti. Böy­lece hem Muhacir, hem de Ensar olma şerefimi kazandı. Müslümanlar arasında “Ensann muhüciri” diye isimlendirilirdi. Peygamberimiz onunla Muhücirin ileri gelenlerinden Osman bin Ma’zun (r.a.) arasında kardeşlik tahsis etti.

Abbas (r.a.) mazereti dolayısıyla Bedir Savaşına katılamadı. Fakat bunun iz­tırabını yaşadı. Peygamberimizin Uhud Savaşı için hazırladığı orduya ilk işti­rak edenlerdendi. Okçuların Resulullahın emrine muhalefet etmeleri sebebiyle bozguna uğrandığı bir sırada sebat edenlerden birisi de Hz. Abbas’tı. Abbas (r.a.) bir yandan düşmana kılıç sallıyor, bir yandan da, “Ey Müslümanlar toplu­luğu, sizin uğradığınız bu musibet Peygamberinize isyanınızın neticesidir. 0 si­ze, sabır ve sebat ederseniz yardıma nail olacağınızı vaad etmişti. Eğer biz Re­sulullahı koruyanların arasında bulunmaz da ona bir zarar gelecek olursa, artık Rabbimiz katında ileri sürebileceğimiz hiç bir mazeret yoktur” diye bağırıyor­du. liz. Abbas, konuşmasını tamamladıktan sonra kılıncının kınını kırdı. Zırhını ve miğferini çıkardı. Ve müşriklerin arasında kaldı. Birçok yara almasına rağmen müşrikler Resulullaha bir zarar verirler endişesiyle ayakta durmaya, düşmana kılıç sallamaya çalışıyordu. Nihayet kuvveti tükendi. Son nefesine ka­dar Resulullahı korumanın saadeti içerisinde şehadet nıertebesine erdi. Allah ondan razı olsun.’